Rozdział 41

-Nie!!!-krzyknełam.

Rzuciłam się na JR'a. Przytuliłam się do niego tak by nie mógł wymachiwać ręką. Ale on tylko spojrzał się na mnie znudzony.

-Zostaw mnie.-szeptnął.

Patrzyłam się na niego. Jak on mógł?

-Dlaczego to zrobiłeś?!-mówiłam przełykając łzy.-Dlaczego chcesz to zrobić?

Ten nie odzywał się. Nawet na mnie nie spojrzał.

-Powiedz! Chciałeś się zabić? Miałeś samobójcze myśli? Co będzie z chłopakami? Wytwórnią? Fankami? Twoją karierą? To wszystko na marne? Co będzie z twoimi przyjaciółmi? Oszaleją ze smutku, a co będzie ze mną....-te ostatnie słowa niemalże szeptnełam.

-Co ja cię mam obchodzić? Jesteśmy tylko...jak to uznałaś przyjaciółmi.

-Nie. JR ja...

-Wiem co do mnie czujesz...proszę idź stąd. Chcę posiedzieć sam.

-Dobrze-odparłam.-Ale powiem ci jeszcze tylko jedną rzecz...Kocham cię.....

Wtedy spojrzał się na mnie. Proszę niech on zrozumie, że go kocham.

-Ale...-próbował wydusić słowo-Przecież ty....

-Skłamałam. Ja po prostu...trudno mi ocenić czy kogoś kocham. Nigdy się tak nie czułam. Nikt mi nigdy nie pomógł w tym. Nie wytłumaczył.

-Spokojnie.-zaczął mówić już normalnie.-Nie płacz. Nie chcę by twoje sarnie oczy błyszczały od łez.

Zaczął mi zcierać łzy.

-Ja ciebie też kocham Kanon.

Schyli się do mnie i mnie pocałował.

-To oznacza, że ….jesteśmy parą?-spytałam nieśmiało.

-Tak.

Przytulił mnie mocno i po chwilce wyrzucił żyletkę.

-Moja dziewczyna, jak to fajnie brzmi-powiedział.

-Hehe wiem.

<kolejny dzień>

<narracja Sanghee>

Siedziałam z Minhyunem, Kirą i Taeminem w salonie. Był ranek, a nam nadal nie chciało się spać. Ciekawe jak im poszło?

-Co ty taka zamyślona?-spytał Minni.-Myślisz o kimś innym?

-Nie no co ty. Zastanawiam się jak poszło Kanon i...

..no i wtedy przyszli. JR jak i Kanon mieli worki pod oczami. Chyba w ogóle nie spali. No i proszę, moja przyjaciółka zamiast swojej kiecki miała ubrane szorty JR'a i jego jakiś t-shirt.

-No proszę dużo się działo.-powiedziałam.

-Można tak powiedzieć-odparła Kanon.-Jesteśmy parą.

-Gratulację.

Wszyscy zaczeli im gratulować. Hehe no proszę dzieki mnie....

-Sanghee za tą sytuację powinnam się na ciebie wkurzyć-powiedziała Kanon.

-Ale, że czemu na mnie?-spytałam niewinnie.

-Bo zamknełaś mnie z JR'em. To było dość podłe! Ale gdyby nie ty to zapewne by nie dotarło do mnie, że go kocham. Dziękuję ci.

Rzuciła mi się w objęcia i pocałowała w policzek.

-EJ bo czuję się zazdrosny-powiedział Minhyun czerwony ze śmiechu.

-Ok mam JR'a.-odparła moja przyjaciółka.

-No i tak ma być.

No i wtedy gdy wszyscy byli happy przyszedł Kris. Od razu podszedł do Kanon.

-Hej dlaczego ciebie nie było wczoraj?-spytał.

-Mówiłam ci że wymiotowała.-szybko musiałam jej pomóc.

-Tak właśnie!...-odkrzykneła Kanon- Źle się czułam i poprosiłam Sanghee i Minhyuna by powiedzieli ci, że źle się czuję. Nie chciałam cie zarazić.

-I teraz lepiej się czujesz?

-Tak poleżałam trochę i wziełam tabletki i czuję się zdrów jak ryba.

-To dobrze, a mogłabyś się ze mna umówić....

I wtedy wparował Himchan. Był cały blady.

-Michu miała wypadek i jest w szpitalu!!!! Chodźcie!!!-wydzierał się.

-Nie to nie możliwe-powiedziała Kanon ze łzami w oczach.

-Chodźcie. Musimy jej pomóc! Ona nie może umrzeć! Musimy ja wspierać!

Widziałam w jego oczach łzy. On ją kochał.