Rozdział 42

<powrót do narracji Kanon>

Jechaliśmy wszyscy zestresowani do szpitala. To niemożliwe, że Michu coś się stało. To po prostu niemożliwe.

-Nie płacz.-szeptnął do mnie JR.

Siedzieliśmy w samochodzie. JR mnie przytulał i pocieszał. Niby dlaczego? To Michu leży w szpitalu,a nie ja.

Lider chyba zauważył moje zmieszanie. No trudno, jesteśmy parą ale to nie czas i miejsce na takie rzeczy.

-Jesteśmy na miejscu-powiedział Aron.

Wszyscy szybko wysiadliśmy. Nie było czasu żeby się zamulać.

Podlecieliśmy do recepcjonistki, która oczywiście powiedziała gdzie leży nasza przyjaciółka ale musimy wchodzić tylko po trzy osoby do niej.

-To co? Ja, Kanon i Sanghee pójdziemy-powiedziała Kira-wy zostańcie ,zaraz do was przyjdziemy.

Chłopacy zgodzili się nie chętnie no ale cóż.

Szłyśmy przez jasny korytarz. Było tu przerażająco.

-Przepraszam!-krzykneła Sanghee-Gdzie jest sala 25?

Facet do, którego mówiła odwrócił się do nas.

-W odzwiedziny?-spytał.

Kiwnełyśmy wszystkie razem.

-Nie wiemy gdzie jest nasza przyjaciółka. Podobno coś jej się stało.-powiedziałam.

-Chodźcie ze mną. Jestem jej lekarzem.

-Co jest zatem z nią!-wykrzyknełyśmy.

-Ma uraz głowy i jest w śpiączce. Niewiadomo kiedy się obudzi. Zaprowadzę was do niej.

Szłyśmy w ciszy za nim. Każda z nas była wstrząśnięta. Jak to możliwe, że nasza kochana Michu jest w śpiączce? Widziałam w oczach dziewczyn łzy ale to był pikuś do tego co miało się stać.

Doszłyśmy do sali. Przez ogromne okno widziałyśmy naszą Michu. Ona była ….sina. Na oczach miała jakieś lima i była lekko czerwona. Wszędzie w jej ciało były podłączane jakieś rurki.

Nie mogłam wytrzymać. Patrzyłam się na nią i czułam jak płaczę.

-Matko to okropne!-zakrzykneła rozpłakana Kira wtulając się w Sanghee.

Razem ryczały i się tuliły, a ja nie wiedziałam co robić. Stałam jak słup i płakałam. Jak jakaś rzeźba.

Poczułam nagle jak ktoś mnie przytula. Myślałam,że to JR ale to był Himchan.

-Okropne prawda?-spytał z zaczerwionymi oczami.

-Bardzo.-szeptnełam.-Jak to się stało?

-Umówiłem się z nią w kawiarni. Chciałem z nią porozmawiać o tym,że ją...kocham. Czekałem na nią i gdy ją ujrzałem jak przechodziła przez ulicę to chciałem pójść do niej. Michu szła na zielonym świetle i jakiś palant jechał tak szybko,że się z nia zderzył. Od razu zadzwoniłem po pogotowie i próbowałęm jej jakoś pomóc. Gdy ją zabrali poleciałęm do was...by o wszystkim..powiedzieć.-jego głos okropnie drżał.

-Uspokój się. Jakoś wyjdzie z siebie.

Przytuliłam się do niego. Potrzebował pocieszenia i to bardzo. On to gorzej znosi odemnie.

-Dzięki Kanon.-powiedział do mnie.

-Nie ma za co.

-Musicie już iść-powiedział lekarz-Nic tu nie wskóracie. Michu musi odpoczywać po tym wypadku ale możecie ją odwiedzać.

-Dzięujemy-odparł Himmi.

Wyszliśmy ze szpitala. Nikt nic nie mówil. Cała nasza czwórka miała przed oczami Michu podłączoną do kilku rurek i jej siną twarz.

<wieczór>

Siedziałam w swoim pokoju. Patrzyłam się w świat za oknem. Był pietnasty luty i nadal był śnieg. Akurat zaczął pruszyć. Świat za oknem był biały i taki niewinny. Wszystko toczyło się normalnym tępem. Nikogo oprócz nas nie dotkneła śpiączka Michu. To takie smutne.

Poczułam jak pojedyncza łza cisneła mi się z oka.

-Nie lubię jak się smucisz.

Nie musiałam się odwracać by wiedzieć kto przyszedł.

JR usiadł na parapecie naprzeciwko mnie i podał mi kubek z czymś gorącym.

-Co to?-spytałam.

-Czekolada. Może ci osłodzi troche życie.

Nic nie powiedziałam. Wciągnełam tylko ten ciepły płyn. Prawda był słodki ale to nic nie pomoże w moim zmartwieniu.

-Nie smuć się.

-To trudne-powiedziałam.

JR odstawił swój kubek i mój na szafkę. Usiadł obok mnie i mnie przytulił.

-Wszystko będzie dobrze. Uwierz tylko w to.

-Mam tylko taką nadzieje.

JR schylił się do mnie i mnie pocałował. Odwzajemniłąm pocałunek ale nie miałam na nic siły.

-Chodź, zdrzemnij się lepiej.-powiedział do mnie.

Jak on się mna opiekuję.

-JR wiesz...kocham cię.

Ten spojrzał się na mnie i uśmiehnął się lekko.

-Wiem ja ciebie też kocham.

<narracja Kiry>

Leżałam na swoim łóżku. Patrzyłam się na puste łóżko Michu i na jej rozwalone rzeczy. Nie zamierzałam tego sprzątać. To przypomina mi jej obecność.

Zamknełam oczy.

Poczułam lekkie muśnięcie moich warg. Otworzyłam oczy i ukazał się nademną Taemin.

-Kochanie nic ci nie jest?-spytał.

Patrzyłam się w jego piękne oczy.

-Po prostu nie wiem co myśleć o sytuacji z Michu. Te wszystkie rzeczy są tak porozrzucane jakby była tu niedawno. To takie smutne.

-Powiedzenie żebyś się nie smuciła nic tutaj nie poradzi więc zostanę dzisiaj u ciebie na noc , co ty na to?

-Tak potrzebuję drugiej osoby.

Taemin od razu przykrył nas kocem i się do mnie przytulił. Pocałował mnie w usta.

-Jutro ją odwiedzimy w szpitalu. Kto wie? Może się obudzi jutro?

-Musi się obudzić.Mam taką nadzieję-szeptnełam.