Rozdział 23

Wyszliśmy z windy. Moim oczom ukazała się drewniana ławka a wszędzie były oświetlenia różnokolorowe.

-Wow.-powiedziałam.

-Fajne co? Znalazłem to miejsce wczoraj i chciałem tobie je pokazać.

-Te światełka są fajne.

JR zaprowadził mnie do tej ławki. Usiedliśmy. Nie znałam dokładnego celu naszej wyprawy, a ponieważ była zima to schowałam ręce do swojej kieszeni w płaszczu. Wtedy natrafiłam na opakowanie żelków. No tak gdy je kupiłam walnełam do kieszeni by mi nikt nie podjadł.

Wyjełam je zatem i otworzyłam. Położyłam opakowanie między mną, a JR'em.

-Żelki?-spytał się.

-Ty tak jak Minhyun. Lubię żelki jasne?

-Nie o to chodzi. Po prostu się zdziwiłem zawartości twojego płaszczu.

-Kurcze, wydała się moja tajemnica. Koteczku ty się tylko nie odzywaj.-mówiłam do płaszcza.

-Hahah-śmiał się JR-Nie wydam twojej tajemnicy.

Wziełam żelka i go zjadłam zachęcając by zrobił to samo JR.

-Bierz.

-Dzięki ale nie lubię robaków.

-Serio? Bo wiesz te to są genetycznie zmutowane.

-Acha chyba,że.

No i tak siedzieliśmy i się śmialiśmy przez pewien czas.

<narracja Sanghee>

Usiadłam powoli na swoim miejscu no ale na miejsce Minniego podsiadł się Aron.

-Aron! Wyłaź!-krzyknełam.

-A dasz mi buzi?

-Nie! Oszalałeś!

-No właśnie.-mówił Sehun.-Ona prędzej by mnie pocałowała.

No myślałam,że wyjdę z siebie. Wszędzie wokół mnie same zboczuchy i weź tutaj żyj i oglądaj.

-Dobra chłopacy ogranijcie się. Ja siedzę obok Sanghee.-mówił Minni.-Chyba,że wolicie towarzystwo JR'a?

-Nie.-powiedział Aron.-Jeszcze mnie skrzywdzi, a moja piękna twarz musi jakoś uwieść tą nadobną niewiastę.

Minhyun zrobił face palm, a gdyby mój wzrok potrafił zabić to Aron byłby już trupem.

-Ok ok poddaję się. Z chęcią bym teraz podenerwował Kanon ale nie wiem gdzie jest.

-A ona i JR przypadkiem gdzieś nie poszli?-mówiła Michu.

Powoli usiadłam na swoje miejsce, a obok mnie mój słodziak. Nareszcie!!!

-Ale jak to Kanon i...JR.-mówiłam.

-Ach miłość rośnie wokół nas...-śpiewał Ren.

-O mam dobry pomysł. Niech Aron zajmnie się Renem.

Maknae spojrzał się na mnie przerażony, a oppa tylko głupio się uśmeichnął.

-Nie! Ja nie chcę spędzać czas z tym zboczeńcem!!!-krzyczał.

-To chodź pobawimy się w coś.-mówił Sehun.

OMG oni pasują do siebie.

-Ok to chodź do mnie do pokoju.-mówił rozradowany maknae.

Oboje zaczeli iść.

-Ale z was piękna para!-krzyknełam.

Ren odwrócił się.

-A ty zakochałaś się w Minhyunie.

-Co ty szczylu!!!

Chciałam do niego wstać ale mój słodziaczek mnie zatrzymał.

-Nie warto.-powiedział.

Posłuchałam się go. No i wtedy stało się coś fantastycznego. Minhyun mnie objął.....chyba padne.

-Ej ale nie mdlej mi tutaj.-powiedział.

Nie wiedziałam co powiedzieć.

-O zaczyna się.

<powrót do narracji Kanon>

-Wiesz co fajnie się z tobą spędza czas.-mówił JR.

-Dzięki z tobą też jest miło.

-Wiesz powiem ci,że...ładnie śpiewasz.

-Co?

-Usłyszałem twój śpiew jak siedziałaś z....Krisem.-te ostatnie słowo powiedział złowrogo.

-A wtedy. Nie lubię śpiewać. Po prostu nie śpiewam.

-Ale powinnaś. Masz wielki talent. Powinnaś iść na przesłuchanie.

-Dzięki ale nie. To była tylko zwykła kołysanka, takie coś każdy zaśpiewa.

-A jednak dla ciebie nie była taka obojętna.

-Ja nie...nie chcę o tym rozmawiać.

-Ale Krisowi mówiłaś.

-Mówiłm bo moglam mu zaufać.

-A mi nie możesz.

-JR nie utrudniaj sprawy.

-Lubisz go i to bardzo.

-Nie o to chodzi.

-To o co? On się patrzy na ciebie, a ty na niego i się jemu zwierzasz.

Nie wytrzymałam po prostu. JR wspaniały ale teraz przesadził.

-Ja....nie zrozumiesz tego.

Wstałam powoli. Nie mogłam tego wytrzymać. Poczułam jak po policzkach spływają mi łzy.

-Ja już idę.

Szłam w stronę wyjścia gdy JR zagrodził mi drogę.

-Coś jeszcze chcesz powiedzieć?-spytałam.

On tylko patrzył się na mnie.

Ominełam go ale ten złapał mnie za rękę. Obrócił i przytulił mnie.

Co to miało być?

-Przepraszam ciebie za to, poczułem się....trochę...zazdrosny.-mówił mi do ucha.

-Co?-spytałam.

-Wiesz lubie ciebie i jak widzę,że się z nim przyjaźnisz to czuję się odrzucony na drugi plan.

-Ej nawet tak nie mów.

Przytuliłam go bardziej.

-Już lepiej?-spytał JR.

-A tobie?

-Tak.

-To mi też.

Wypuścił mnie z uścisku. Wziął kosmyk moich włosów i zawiesił mi go za ucho. Następnie wytarł moje łzy.

-Nie powinnaś płakać.

-Wybacz...ja po porstu...

-Nic już nie mów. Nie chcę żebyś płakała.

-Dobrze.

-Masz śliczne oczy wiesz o tym prawda.

-Nie.

-Na serio? Bo według mnie one dodają ci uroku.

No i wtedy znowu zaczeła się kolejna powtórka. JR schylił się do mnie by spojrzeć na moje oczy. Nasze usta były tak blisko siebie, a on przysuwał się coraz bliżej. Tym razem nie chciałam odejść byłam gotowa na wszystko.

Już prawie się pocałowaliśmy gdy....usłyszeliśmy jakiś stukot. Spojrzałam się w stronę drzwi. Tam stał Kris.

-Przepraszam nie chciałem wam przeszkadzać.-mówił-Szukałem ciebie Kanon i nie wiedziałem,że jesteście sami.

-Nic się nie stało.-powiedziałam.

-W zasadzie to trochę nam przeszkodziłeś. I coś tobie mówiłem.-mówił JR.

-Tak wiem.

-O co chodzi?-spytałam.

-O nic już. Chodź Kanon na dół.-powiedział JR.

Złapał mnie za rękę ale ja go puściłam.

-Ja muszę iść jeszcze po Kirę więc idźcie sami.

-Idziesz do Shinee?-spytał Kris.-Idę z tobą muszę coś chłopaką dać.

-Ok

Poszliśmy razem, a JR sunął jak cień za nami. To co wydarzyło się kilka sekund temu zmieniło się w milion lat świetlnych.